De kant die tot zieken en doden leidt, en, om die te voorkomen, de maatschappij stillegt. Niet echt uitnodigend voor een verdere kennismaking. Maar zonder je beter te kennen kan ik die kant slechts aanvaarden, als de kleding die je hebt aangetrokken. Misschien is die kleding wel nodig, omdat je me anders niet was opgevallen.
Metaal Rat
Je hebt zelf ook nog niet echt kans gezien om mij en de anderen te leren kennen. Of toch wel? Is het daarom dat je nu komt? Nu, in het jaar Metaal Rat. Het yin’ste jaar van alle. Het donkerste, natste, onkenbaarste van de 60 jaren. En het jaar dat geen qi heeft, tenminste als je de 60 opvat als levenscyclus. 2020 als het grote niks dat tussen twee cycli inzit; het ene is nog maar net verdwenen terwijl het andere nog niet is begonnen. Onbewust brengt zo’n periode me tot existentiële vragen over het waarom van mijn – en het – leven.
Ergens is dit jaar vergelijkbaar met de nieuwe maan. Ook die is een overgangsperiode tussen twee cycli. En, grappig genoeg, die wordt geassocieerd met loslaten en ontgiften. Zouden we daarom zoveel behoefte hebben aan wc-papier? Dat gebruiken we natuurlijk bij het loslaten via onze eigen donkerste plek. Wie weet.
Niemandsland
Dus eigenlijk ben je gekomen in een soort niemandsland, en dat heeft niet echt een plek in ons leven. Het is dáár, ver weg van ons bed en onze bemoeienis. Van ieders bemoeienis, want anders had je ergens bij gehoord. Nu niet. We willen je buiten houden en doorgaan met ons leven, de hele tijd en overal, 24/7. Dat zie je nu ook: we analyseren je om een vaccin tegen je te kunnen maken, we willen ons oude leven behouden en tegelijk willen we de nieuwe wereld al vormgeven. We gaan iets voor elkaar doen, we gaan het gezellig maken, we gaan een boek lezen, ideeën uitwerken, of nog iets anders. Leven, geen leegte. Bang voor de dood.
Doen en zijn
Vertragen en stil zijn bij wat je binnen in ons wakker roept is het moeilijkste dat er nu is. We vrezen de oude pijnen die je aanspreekt. Door te ‘doen’ hoeven we dat ook niet. Dan zijn we bezig, in onze ogen soms zelfs zinvol. Maar we ontdekken niet. We ‘zijn’ niet, en we zijn ons nauwelijks bewust van onze innerlijke wereld. We zoeken, maar staan niet zo open voor wat zich aandient. Nog niet, in ieder geval. Volgens mij breng je een tijd van bezinning, van innerlijk verstaan, van symboliek en begrip. Zonder woorden. Op zielsniveau, en voorbij de structuren die we met ons allen hebben omarmd en als waarheid hebben aangenomen. Zo verleid je me, in mijn beleving, tot kennismaking met mezelf.
Egypte
Ineens schiet me een dierbare herinnering te binnen van anderhalf jaar geleden. Ik was toen met vrienden in Egypte en we hadden het privilege om ’s nachts bij volle maan in de koninginnekamer van de grote piramide te mediteren. In volstrekte stilte en duisternis. Toen heb ik ervaren wat veiligheid en liefde is. Want dat was het enige dat er was, diep verankerd in alles, onvoorwaardelijk. Die herinnering geeft me vertrouwen voor de huidige periode, en versterkt de verbinding met mezelf. Ze laat me rust en zachtheid in mezelf voelen.
Keizer
En dan is er nog iets. Je komt ook nog eens in het jaar van de Keizer, symbool voor leiderschap dat op de maatschappij is gericht en voor de regels die we met elkaar hebben afgesproken. Inmiddels hebben we er daar zoveel van dat we het overzicht wat zijn kwijt geraakt. Het maken van regels is een soort automatische reactie geworden op iets dat ons, als maatschappij, niet goed uitkomt. Maar hoe al die regels met elkaar samenhangen, en waarom ze ooit in het leven zijn geroepen is vaak onduidelijk geworden.
Een Keizer behoort dat te weten, en misschien nodig je ons, mij, nu ook wel uit tot bezinning op de geldigheid van al die regels. Zelfs kan ik me voorstellen dat je ons vraagt om onze eigen wijsheid aan te spreken en te ontdekken wat voor ieder van ons de referentie is om ons eigen leven naar in te richten.
Daodejing
Heb je de daodejing gelezen? Daarin staat dat het verlies van Dao er uiteindelijk toe heeft geleid dat riten zijn ontstaan. Voor mij is dat nu ook wel van toepassing; we hebben wel de regels maar niet meer het natuurlijk vanzelfsprekende. We hebben wel vorm maar zijn de functie vergeten. De Keizer leeft zonder de Keizerin en heeft het contact met zijn innerlijke Wijze verloren…
Nu we een heel jaar ‘buiten de tijd’ en in een opgelegde retraite leven hebben we de kans om stil te staan bij veel dat we zelf in het leven hebben geroepen. Ik kijk er naar uit, al kan het best een lastige tijd worden. Want het kan zo maar zijn dat al het bekende op de schop gaat. Het zij zo, want het is niet míjn wil die geschiede.
