Vandaag is het de dag met de langste nacht. Door de lockdown had ik gisteren extra tijd, en ik heb rond de avondschemering een wandeling van een uur of twee hier door het bos gemaakt. Het was donker, stil, op die enkele roep van een roofvogel na. Op een open plek heb ik ruim een half uur stil gestaan om te zien hoe de volle maan door de bomen scheen en uiteindelijk boven ze uit steeg en alles om me heen in haar gelige licht zette. Wat een prachtig gezicht was dat! Ik voelde me rustig en tijdloos.

Op weg naar huis, vielen me al het licht en al het geluid van het dorp op. Auto’s, scooters, straatlantaarns, kantoorgebouwen, kerstbomen, stoplichten; het was veel en heftig. De donkerte in het bos voelde prettig, omarmend. Het lijkt erop dat het hier in het dorp eigenlijk niet meer donker mag zijn. Sinds een maand ofzo hangen overal zelfs kerstlampjes aan de gevels. Toch wordt het niet echt gezelliger. Door ’s avonds het donker weg te duwen, komt het overdag tot uiting. Het krijgt dan grimmige trekjes. In naam van wie of wat dan ook worden “we” in mijn ogen steeds onmenselijker, ondierlijker, onplantelijker, onAardelijker. Natuurlijk, er zijn gelukkig ook veel lichtpuntjes overdag.

Het grimmige doet me pijn, en ik merk hoe het onbewust mijn eigen humeur en gedrag beïnvloedt. Als ik niet oppas verhard ik erdoor, ga ik stelling nemen. Daar, in de rand van het bos, voelde ik op een nieuwe manier het verlangen naar zachtheid en liefde. En ik vroeg mezelf af hoeveel mensen dat in deze chaotische tijden ook zouden voelen; het verlangen om even rust te ervaren, om zich gekoesterd te weten, welkom en geliefd.

Vandaar mijn wens, dat je tijd hebt om zacht en liefdevol voor jezelf te zijn, zodat je je naaste kunt gaan liefhebben omdat je jezelf al liefhebt. De lockdown biedt ons daartoe een mooie gelegenheid.

Aanvullend heb ik dan toch nog een wens: dat de liefde voor jezelf zichtbaar moge zijn voor anderen en de wereld een beetje verlichten.

Hartelijke groet en graag tot in het nieuwe jaar,
Emile Weesie

—

Hieronder staat een link naar een nummer dat ik graag met je deel. Het heet Fields of Gold en is geschreven door Sting, maar deze uitvoering van Eva Cassidy vind ik mooier dan die van hemzelf.